"چقدر فاصله تا بام آسمان مانده ست؟"

"چقدر تا به رسیدن مرا زمان مانده ست؟"

قبول کن به همین چند پرسش ساده ست

اگر که در تن انگشتهات جان مانده ست

تو پله پله از این شهر دور خواهی شد

اگر چه در تن او پای پلکان مانده ست

کدام شهر؟ که از او هنوز در گوش ات

تراکم مگس و زوزه ی سگان مانده ست

تو روی پله ی بعدی به فکر خواهی رفت

"درخت کوچه چگونه چنین جوان مانده ست؟"

تمام عمر به دنبال پله ی بعدی

چقدر صفحه از این کهنه داستان مانده ست

از این تلاش نفس گیر خسته خواهی شد

در آن زمان که تن ات سخت ناتوان مانده ست

وجود یخ زده ات مسخ خواب خواهد شد

نگاه مات تو در عمق کهکشان مانده ست

درست ثانیه ای که به خاک می افتی

هزار پله به پایان نردبان مانده ست